დღეს, 27 აგვისტოს დასკვნითი სიტყვები წარმოთქვეს „ორგანიზებული ჯგუფური ძალადობის“ ბრალდებით დაკავებულებმა. განაჩენის გამოცხადების თარიღად 2 სექტემბერი ჩაინიშნა.

ჯგუფური ძალადობის ორგანიზების ბრალდებით დაკავებულმა ზვიად ცეცხლაძემ საბოლოო სიტყვა თქვა.

„როცა პროკურორების სიტყვას ვუსმენდი, ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა თითქოს, რამდენიმე ათეული ადამიანი გამოვიდა რუსთაველზე, გადაუარეს რუსთაველს, ააოხრეს და წავიდნენ, თითქოს აქამდე არაფერი მომხდარა, ან მათ წინააღმდეგ რაიმე ქმედება არ იყო ჩადენილი".

რატომ გავიდა ის აქციაზე?

„ჩემი, ზვიად ცეცხლაძის ერთადერთი მოტივი არის, რომ რაიმე დადებითი შევძინო ამ ქვეყანას და შევძინო პიროვნულად მე... ერთადერთი იდეა, რაც მამოძრავებდა იყო სამოქალაქო დაუმორჩილებლობის ფორმა, რის შესახებაც იურისპრუდენციის საწყისებში შევიტყვე, ნაშრომებში წავიკითხე, როგორ შეიძლება დაუპირისპირდეს საზოგადოება ხელისუფლებას და კანონებს, სამოქალაქო დაუმორჩილებლობა არ არის ანარქია, ეს ნიშნავს, რომ ინსტიტუტები უნდა გაჯანსაღდნენ... ადამიანი, რომელიც გამოდის რაღაცის წინააღმდეგ მიისწრაფვის, რომ ეს სტრუქტურები გამოასწოროს, სადაც ხარვეზს ხედავს და არა დააზიანოს და გაანადგუროს.

ჩემთვის ამის მაგალითი სოკრატეს აპოლოგიაა და კარგად მივხვდებით, წინააღმდეგობა რა ფუნდამენტზე დგას.. როცა სოკრატეს ბრალი დასდეს ახალგაზრდების გარყვნაში, ათენის სასამართლომ ღია სასამართლო ჩაუტარა, ის გამოვიდა ღია აპოლოგიით და თქვა, რომ უდანაშაულო იყო და ნასამართლობა არ ჰქონია, მაშინ სასამართლოს განაჩენი იყო - თავად შეაფასე რა სასჯელს იმსახურებო...

კი ბატონო მე ვარ უდანაშაულო, მაგრამ მე მოქალაქე რომელიც ვემსახურებოდი მთელი ცხოვრება ათენის კანონებს. მე რომ ეს კანონები ჩამოვშალო და გავიქცე დავანგრევ ათენის დემოკრატიის ინსტიტუტს და მე არ შემიძლია ეს დავუშვა... სოკრატეს უდანაშაულობაც კი არ აძლევდა იმის უფლებას, რომ ეს ინსტიტუტი ჩამოეშალა, როცა მისი საქმიანობა ამ ინსტიტუტის გაჯანსაღებას ემსახურებოდა

ამაზე იდგა ჩემი და ახალგაზრდების ემოციური ფონი, რომლებიც გამოვიდნენ, რადგან უნდათ უკეთესობისკენ შეეცვალათ რაიმე“...

„ყველაზე კარგი მაგალითია, რომ აპრილი-მაისის აქციებზე ახალგაზრდები გამოდიოდნენ და ცეკვა-თამაშით მიჰყავდათ პროტესტი და აღმოჩნდა, რომ დეკემბრის ბოლოს ეს ახალგაზრდები, რომლებიც არაფერს აშავებდნენ, არიან მოძალადეები, თურმე სცოდნიათ ქვის სროლა, სცოდნიათ მოლოტოვების დამზადება და ყოფილან რადიკალურები, არავინ სვამს კითხვას რამ გამოიწვია ეს დაპირისპირებები ან საზოგადოების ნაწილი რამ მიიყვანა დაპირისპირებამდე და რას სჩადიოდა სამართალდამცველებად წოდებულთა უმრავლესობა“.

ზვიად ცეცხლაძის თქმით, ბრალდებამ სასამართლოზეც კი ვერ დამალა პოლიციელების მხრიდან ძალადობა და ამ ფაქტების შემცველი კადრები მოიტანა აქ.

„ჩვენ მოვყევით ალყაში და უსასტიკესად გვცემეს, სათვალე გადამალეწეს, ფეხსაცმელების გარეშე მომიწია ასვლა უნივერსიტეტამდე ისე გვცემეს".

ცეცხლაძე ამბობს, რომ აქციაზე მოქალაქეები „სიცოცხლის დაცვის უფლების რეჟიმში იყვნენ".

„ჩვენ გვაქვს დამატებით შეძენილი უფლება, რომელსაც სახელმწიფო არ გვანიჭებს, სიცოცხლის უფლება ჯანმრთელობის უფლება, რაც არ უბოძებია სახელმწიფოს ვერ წამართმევს, ამიტომ მე რობოკოპსაც წინააღმდეგობას გავუწევ...

თუ მე მსურს გავაჯანსაღო სახელმწიფო და ინსტიტუტები, რომლებიც ძალადობენ, არ შეიძლება მე მათ ძალადობით ვუპასუხო, მე უნდა ვიყო მაგალითი. ამაზე დგას წინააღმდეგობა.. აქციაზე რომ არ გავსულიყავი, სირცხვილის გრძნობა მომკლავდა...მე მაქვს მორალური მოთხოვნილებები, რომელთა დაკმაყოფილება ჩემთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია".

ზვიად ცეცხლაძე გამოხატავს დადებით დამოკიდებულებას და პატივისცემას მოსამართლე, თამარ მჭედლიშვილისადმი და მოჰყავს მაგალითები:

• როცა ბრალდებულ ინსაფ ალიევს შვილის ნახვის უფლებას აძლევს,
• როცა ოჯახის წევრებს ბრალდებულებთან კომუნიკაციის რამდენიმე წუთს აძლევს,
• როცა ზრუნავს გორგაძეზე და მიმინოშვილზე.

ის ამბობს, რომ რა განაჩენიც უნდა დადგეს მის მიმართ ეს პატივისცემა არ შეიცვლება. მადლობას უხდის მას, მადლობას უხდის დამსწრეებს, ყველას და ასე ასრულებს სიტყვას.